Speciale gast in het NAH Café
Heb je Niet Aangeboren Hersenletsel (NAH) of heb je hier als naasten mee te maken? Dan kan je in Overbetuwe tegenwoordig zowel in Heteren als Elst terecht voor het NAH café. Stichting Gehandicaptenplatform Overbetuwe (SGO) en Forte Welzijn biedt laagdrempelige, structurele bijeenkomsten voor mensen met NAH en hun naasten. Tijdens deze bijeenkomsten is er ruimte voor ieders verhaal en om ervaringen te delen. Samen met onze deelnemers bouwen we het café verder uit.
In Elst zal Ergotherapeut Neeltje Capschroer van Zinzia het eerste half uur te gast zijn. Zij vertelt op welke manier haar werk ondersteunend kan zijn voor mensen met NAH. Er is ook de mogelijkheid om vragen te stellen.
Voor wie?
Herken je jezelf in de volgende uitspraken? Misschien is ons NAH Café ook iets voor jou.
“Ik voel me alleen, niet iedereen begrijpt wat er aan de hand is of heeft een mening over je”
“Herkenbare ervaringen zoals het omgaan met beperkte energie of slechte visus, last hebben van prikkels zoals lawaai of licht.” “Ik heb een aanloopje nodig om op te starten, heb minder zelfvertrouwen.
Informatie
NAH café Elst: dinsdag 17 mei, 10.30 tot 12.00 uur, De Ruimte, St Maartenstraat 32B, 6661DA Elst. Speciale gast: Ergotherapeut Neeltje Capschroer van Zinzia.
NAH café Heteren: vrijdag 20 mei, 10.30 tot 12.00, De Vloedschuur, Kerklaan 4A, 6666HP Heteren.
De bijeenkomsten zijn gratis. Meer informatie of jezelf aanmelden? Dit kan via Saskia Henze, Mantelzorg coördinator Forte Welzijn, Saskia.Henze@fortewelzijn.nl/ 06- 46 37 50 70, of Jeanne Verdijk, bestuurslid Stichting Gehandicaptenplatform Overbetuwe sgo.overbetuwe@gmail.com / 0481-376595.
Niet aangeboren Hersenletsel (NAH)
In Nederland zijn volgens het RIVM 645.900 mensen met NAH. NAH (als gevolg van bijvoorbeeld een hersenbloeding, herseninfarct, tumor of ongeluk) heeft een grote impact op het leven van een getroffene en zijn directe omgeving. Als mensen na behandeling weer in de thuissituatie komen, is er vaak geen direct contact meer met hulpverleners. Vaak ervaren zij dan pas de forse (cognitieve) beperkingen in hun dagelijkse leven. Familieleden en zorgvragers weten niet altijd waar ze met vragen terecht kunnen.